Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/146

śmieliśmy się oboje. — No to, przepraszam — rzekł — to przepraszam.
 Po chwili, zaczął bez żadnego związku z tem co poprzedzało.
 — Panna Serafina nie zna Herburtowa?
 — Nie.
 — To mój majątek — hrabstwo... Mam bardzo śliczny pałac... Jaka wielka sala... jak huknąć w niej, albo się roześmiać, to się rozlega jak w lesie. — Jak Bo’a kocham...
 Na pułapie złocono...
 — Bardzo panu winszuję...
 — Co z tego, kiedy nudno samemu...
 Ja się muszę ożenić... Mnie już dawno czas...
 — Czemuż się pan nie żeni?
 Rozśmiał się, i rzekł cicho. — Niech panna Serafina pójdzie za mnie.
 Złożył ręce na piersiach...
 — Jak Bo’a kocham... e! co to gadać! co zechce to będzie miała...
 Spuściłam oczy, jakbym nie słyszała... wnet zmienił tom i mówił dalej...
 — Wszystko w Herburowie jest... Co dusza zapragnie... a pieniędzy huk. A sad? a ogród? a kucharz... jak on gotuje... to tutejsze traktyjery, z pozwoleniem — świństwo!!