44. Naszym też Włochom nielada intrata!
Roście w bogatym ogrodzie sałata,
Żabki[a] zielone, ni się ich przebierze,
Rzekcą w jezierze.[1]
45. Każdy w granicach ojczyzny swej chleba
Może dostawać, ile mu potrzeba,
Może zaniechać morskiej nawałności
K'woli żywności.[2]
46. Lecz miła Polska na żyznym zagonie
Zasiadła, jako u Boga na łonie;
Może niewiedzieć Polak co to morze,
Gdy pilnie orze.[3]
47. Tu Ceres nową osadziła wolą
Opuściwszy tam Sycylijską rolą;
Tu żyta rodzi niezliczone łaszty,
Brogi jak baszty.[4]
- ↑ M. zabki, zamiast żabki
- ↑ Naszym, bo w Europie mieszkają, gdzie i Polacy, gdy tymczasem rybożercy itp. w innych częściach ziemi. Roście, od przestarzałego rostąć, rosnąć. W bogatym ogrodzie, ironicznie powiedziano, co już poprzednie nielada wskazuje. Ni się ich przebierze: tyle żab, że ich nie wyjedzą, porównaj ni się przeminie 19. Rzekcą, rzektać, żaby Włochom rzekcą, bo je Włosi jedzą (Dat. commodi). Jezierze, patrz Łazow. Gr. § 255.
- ↑ K'woli, patrz 21.
- ↑ W tej i w następnych dziesięciu wrotkach opisał poeta obfitość ziemi polskiej, i należy miejsce to do najpiękniejszych we Flisie.
- ↑ Ceres bogini rolnictwa, urodzajów. Wolą: znaczy osadę, koloniją; osady nowe dla tego zwykle wolami zwano, że zwykle na niejakiś czas od podatków były wolne; ztąd Wola stało się imieniem własnem. Ceres opuściwszy Sycyliją, (wyspa ta słynęła w czasach starożytnych urodzajami, patrz Cic. Verres. II, lib. 2, 2.) przeniosła się do Polski,
ego stanęła na Górze Ararat, gdzie Ormijanie później zamieszkali. Osiąkł, stanął, osiadł na skale; porównaj Bibl. Leop. Mojż. 8 rozd z początku: y osiąkł korab kxiężycà siodmego, dnià dwudziestego siodmego onego kxiężycà, nà góràch Armeńskich; osiąknąć właściwie znaczy: wilgoci się pozbyć, oschnąć. W cale, przysłówek od rzeczownika cało, w całości, nienaruszenie.
