Strona:PL Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Na Skalnem Podhalu. T. 1.djvu/071

 — Niek bedzie pokwolony — mówi Jasiek i uchyla kapelusza.
 — Na wieki wieków. Amen — odpowiada Maryna.
 — Jest monka?
 — Jest.
 Sama mu ją odmierzyła, wydała, a co raz, to go niby nieumyślnie łokciem zawadzi, spódnicą muśnie. Niebardzo śmiał na nią spojrzeć, ale kiedy pojrzy — — jej oczy na nim, a tak jarzące, jako świéce przy ołtarzu. Ciarki po nim przeszły.
 — Hej! Nie twoja tu robota! — myśli sobie.
 Aż kiedy się już zabierać miał, powiada mu Maryna:
 — Jasiek, wis, parobkak od koni wyścigała. Cybyś się nie zgodził do nas?
 — Jo?
 — Ty.
 — Ku wom?
 — No.
 Patrzy na nią: stoi przed nim, jak zorza.
 — Fcielibyście mię? Na prowdę?
 — Ze ba hej! Cozbyk ci miała figle pléść!
 Jaśkowi się aż jasno i ciemno naraz zrobiło w oczach.
 — Zgodzem się.
 — Podzieńkuj Gąsiorkowi. Sprowadź się do nas.