Strona:PL Kazimierz Gliński - Bajki (1912).djvu/63

na lewo Orla Perć będzie. Mówił mi pewien juhas stary, że, na Zawracie stanąwszy, trzy razy trzeba wykrzyknąć imię Janosika. Jeżeli odkrzyknie, twój miecz. Jeżeli cisza będzie, na nic twój trud. A gdybyś chciał czekać dłużej, ciężki głaz cię przywali!... Zrób tak, a pomnij, żem ci to ja powiedziała.
 Jędrek pannom ukłonił się nizko, a odchodząc, szepnął:
 — Abo bezrybie u nich, abo z juhasa chcom zadrwić.
 O świtaniu był już na Zawracie.
 Huknął.
 Odkrzyknęło.
 — Dobra! — rzekł Jędrek.
 Do Orlej Perci się zbliżył, do grani wskazanej.
 Pojrzy.
 Perlą się rosy, a najwięcej pereł onych przy rękojeści oręża Janosika. Ujął go za głownię i czekał pierwszego strzału słońca.
 Błysnęło.
 Jędrek szarpnął silnie i wydobył ze skał, jak z pochwy, miecz sławny.
 — Idzie! idzie! — wołały panny, widząc Jędrka do sadu wchodzącego.
 — A pamiętasz? — zawołały wszystkie trzy razem, podbiegając do juhasa.
 — Pamiętam! — odpowiedział — ino wpierw ściąć potrza on pień twardy, którego dotąd żadne toporzysko nie wzięło.
 — Tnij! — odezwał się sokoł, na złotej jabłoni siedzący.
 Rozległ się trzask głuchy... Jabłoń runęła, posypały się, jak grad, owoce złote.
 Jędrek zdjął z pleców wór ogromny i zaczął doń ładować jabłka zaczarowane.
 — A teraz wybieraj! — zawołały panny.
 — Ba! ale którą? — rzucił Jędrek, pakując złoto do worka.