Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/242

—   228   —

że nie siedzicie z wojownikami Komanczów, lecz przy bladych twarzach.
 — Old Death stawia więcej pytań, niżby powinien. Siedzimy tutaj, ponieważ tak nam się podoba.
 — Ale wzbudzacie w nas przez to mniemanie, że Komancze gardzą Topiami. To wygląda, jak gdyby chcieli z was korzystać, lecz nie cierpieli was przy sobie.
 Na tę obelgę wybuchnął czerwonoskórzec:
 — Nie mów słów takich, bo będziesz musiał z nami walczyć. Przedtem siedzieliśmy z Komanczami, a teraz przyszliśmy do bladych twarzy, aby od nich się czegoś nauczyć. A może nie wolno nam dowiedzieć się, co się dzieje w okolicach i miastach bladych twarzy?
 — Nie, to wolno. Ja postępowałbym jednak ostrożniej, będąc na waszem miejscu. Oko twoje widziało śnieg wielu zim; powinienbyś zatem domyśleć się, do czego ja zmierzam.
 — Skoro nie wiem, to mi powiedz! — zabrzmiała szydercza odpowiedź.
 Old Death przystąpił teraz do niego, pochylił się nad nim nieco i zapytał głosem surowym:
 — Czy wy wypaliliście z Komanczami fajkę pokoju i wydmuchnęliście przez nosy dym kalumetu?
 — Tak.
 — Jesteście więc ściśle obowiązani czynić tylko to, co im korzyść przyniesie.
 — Czy sądzisz może, że nie chcemy tego uczynić?
 Obaj patrzyli sobie ostro w oczy. Zdawało się, że ich spojrzenia pochwycą się wzajem szponami i zaczną z sobą walkę. Po chwili odrzekł Old Death:
 — Widzę po tobie, że mnie zrozumiałeś i odgadłeś moje myśli. Gdybym zechciał je wypowiedzieć, bylibyście zgubieni obaj.
 — Uff! — zawołał czerwonoskóry, zrywając się z ziemi i chwytając za nóż.
 Syn jego podniósł się także groźnie i wydobył tomahawk z za pasa. Old Death jednak odpowiedział na