Strona:PL Karol May - Winnetou 03.djvu/161

—   149   —

zawsze śmiertelnymi wrogami Apaczów. To też napadli na ich obóz, wystrzelali, co tylko się nie poddało, a resztę zabrali do niewoli razem z namiotami i końmi.
 — A co potem?
 — Co potem, sir? Mężczyzn wedle obyczaju poprzywiązywali do pali męczeńskich.
 — Kalkuluję sobie, że taki obyczaj nie może być przyjemnym dla tych, których przypiekają i szpikują żywcem nożami. Panowie Francuzi mają to na sumieniu! Oczywiście, że Apacze wyruszyli natychmiast, aby się zemścić?
 — Nie. To przecież tchórze!
 — Pierwszy raz słyszę coś podobnego. W każdym razie nie przyjęli tego spokojnie.
 — Wysłali kilku wojowników dla naradzenia się nad tem z wodzami Komanczów. Narady te odbywały się u nas.
 — W forcie Inge? Czemu tam?
 — Bo to był grunt neutralny.
 — Ładnie! Pojmuję. Czy wodzowie Komanczów przybyli?
 — Pięciu wodzów z dwudziestu wojownikami.
 — A ilu było Apaczów?
 — Trzech.
 — Z ilu towarzyszami?
 — Bez towarzyszy.
 — Hm! I wy mówicie, że to tchórze. Trzej ludzie mieli odwagę puścić się w sam środek wrogiego kraju na spotkanie z dwudziestu pięciu przeciwnikami! Panie, jeśli choć trochę znacie Indyan, musicie zaświadczyć, że to bohaterstwo. Jaki był wynik narady?
 — Nie pokojowy, gdyż waśń pogłębiła się jeszcze bardziej. Wkońcu rzucili się Komancze na Apaczów. Dwu z nich zakłuto, trzeci zaś, chociaż ranny, dostał się do konia i przesadził trzyłokciowe ogrodzenie. Komancze ruszyli za nim w pogoń, ale nie zdołali go doścignąć.
 — I to się stało na neutralnym gruncie, pod osłoną fortu i nadzorem majora wojsk Unii. Jakże zdradziecko