Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/165

—   151   —

ilości dostarczyć. A wtedy biali opowiedzieli nam o trzodach Apaczów i przyrzekli za każdego ich konia tyle towarów i brandy, co za konia Keiowehów. Wobec tego udali się nasi wojownicy po konie do Apaczów.
 A więc kto był winien śmierci już poległych i przyszłego rozlewu krwi? Biali handlarze koni, którzy chcieli płacić wódką i wysyłali wprost Keiowehów na kradzież koni! Byłbym sobie ulżył z ochotą, ale Sam skinął na mnie energicznie i zapytał:
 — Czy mój brat Lis wyszedł na zwiady?
 — Tak.
 — Kiedy wasi wojownicy przybędą za wami?
 — Może o jeden dzień później.
 — Kto nimi dowodzi?
 — Sam waleczny wódz Tangua.
 — Ilu ma wojowników z sobą?
 — Dwakroć po sto.
 — I sądzicie, że zaskoczycie Apaczów?
 — Spadniemy na nich, jak orzeł na wrony, które go nie spostrzegły.
 — Mój brat się myli. Apacze wiedzą, że Keiowehowie mają na nich uderzyć.
 Lis potrząsnął głową z niedowierzaniem i odrzekł:
 — Skądżeby się o tem dowiedzieli? Czy uszy ich sięgają do namiotów Keiowehów?
 — Tak.
 — Nie rozumiem mego brata Sama. Niechaj mi powie, jak rozumie te słowa!
 — Apacze mają uszy, umiejące chodzić i jeździć. Widzieliśmy wczoraj czworo takich uszu, które były koło namiotów Keiowehów, by podsłuchiwać.
 — Uff! Czworo uszu? A więc dwaj na zwiadach?
 — Tak.
 — W takim razie wracam zaraz do wodza. Wyruszyło tylko dwustu wojowników, bo więcejby nam nie było potrzeba, gdyby Apacze nie spodziewali się niczego. Skoro zaś wiedzą, to trzeba o wiele więcej.