Strona:PL Karol May - Winnetou 01.djvu/151

—   137   —

 — Spostrzegłem tam na dole odcisk na piasku i z tego wywnioskowałem resztę.
 Gdy go na to miejsce zaprowadziłem, spojrzał na mnie jeszcze podejrzliwiej, niż przedtem i zapytał:
 — Sir, czy powiecie mi choć raz prawdę?
 — Czy sądzicie, że was już kiedy okłamałem?
 — Hm, wydajecie mi się prawdomównym i rzetelnym człowiekiem, ale w tym wypadku przecież wam niedowierzam. Nie byliście jeszcze nigdy na preryi?
 — Nie.
 — Wogóle na dzikim Zachodzie?
 — Nie.
 — Ani w Stanach Zjednoczonych?
 — Nigdy.
 — A może jest jaki inny kraj z sawannami, preryami, podobnemi do tych na Zachodzie? Może byliście w tym kraju?
 — Nie, dotychczas nigdzie nie ruszałem się z ojczyzny.
 — To niech was dyabeł porwie, niepojęty człowieku!
 — Oho, Samie Hawkens! Czy to ma być błogosławieństwo przyjaciela, jakim się mienicie?
 — No, nie bierzcie mi tego za złe, jeśli mi w takich sprawach mucha usiądzie na nosie! Przychodzi taki greenhorn na Zachód, nie widział jeszcze, jak trawa rośnie, ani nie słyszał, jak śpiewa pchła ziemna i zaraz na pierwszych zwiadach wywołuje rumieniec na twarzy starego Sama Hawkensa. Aby przytem zachować zimną krew, na to trzeba w lecie być Eskimosem, a w zimie Grenlandczykiem, jeśli się nie mylę. Ja w waszym wieku byłem dziesięć razy mądrzejszy od was, a teraz na stare lata wydaję się sobie dziesięć razy głupszym. Czy to nie smutne dla westmana, mającego porcyę ambicyi?
 — Nie bierzcie sobie tego tak głęboko do serca.
 — O, to boli! Muszę wam przyznać, że mieliście słuszność, ale nie wiem, jak do tego doszliście.