Strona:PL Karol May - Jego Królewska Mość.djvu/128

 Zaledwie skończył, wszedł Kurt Unger. Spojrzenia wszystkich panów spoczęły na nim, ale natychmiast zwróciły się w inne strony, wyraźnie dając mu do zrozumienia niechęć.
 Kurt nie miał miny stropionej; trzymając czako, podszedł do najstarszego rangą oficera. Był nim pułkownik von Winslow. Unger zatrzymał się przed nim, stuknął obcasami i oznajmił:
 — Podporucznik Unger, panie pułkowniku, prosi łaskawie o przedstawienie panom kolegom!
 Pułkownik trzymał karty w ręku; odwrócił się, udając, że nie zrozumiał żądania.
 — Jak? Czego pan chce?
 — Pozwalam sobie prosić pana, abyś mnie przedstawił panom kolegom, panie pułkowniku.
 Pułkownik podniósł brwi i powoli zmierzył podporucznika od stóp do głów:
 — Przedstawić? Ach! Kim pan jesteś?
 Wszystkie twarze rozbłysły złośliwem zadowoleniem, jedynie podporucznik v. Platen zarumienił się, rozgoryczony, że w ten niegodny sposob obraża się dzielnego młodzieńca.
 Teraz — wszyscy to czuli — miał się okazać charakter tego Ungera. Pod żadnym pozorem nie powinien był ścierpieć takiej zniewagi. Oczy oficerów były utkwione w Kurcie.
 Maska młodzieńca drgnęła; głosem pewnym i dobitnym odpowiedział:
 — Pan, panie adjutancie, podporuczniku von Branden, jesteś świadkiem, że dzisiaj przedstawiłem się panom. Jestem gotów pomóc słabej pamięci, gdziekol-

122