Strona:PL Karol May - Jasna Skała.djvu/108

 Judyta oddaliła się szybko.
 Przeczekałem chwilę, poczem wyszedłem na taras. Tam siedział Winnetou. Zapytałem:
 — Czy brat mój zna Bitsil Iltscheh, wodza Mogollonów?
 — Tak. Jest to mężny wojownik i nigdy jeszcze słowa nie złamał.
 — Czy na jego terenach znajduje się miejscowość, zwana Klekie-Tse?
 — Tak. Znam ją. Dlaczego mój brat pyta?
 — Jonatan Melton tam właśnie uciekł.
 — Uff! Skąd wie Old Shatterhand?
 Wyjaśniłem. Śmiejąc się lekko, rzekł:
 — Mój brat jest nietylko chytry jak lis, ale nawet przemyślniejszy, niż squaw, czego Winnetou o sobie nie może powiedzieć. — Pojedziemy do Jasnej Skały!
 Skoro minęły zapowiedziane dwie godziny, zszedłem nadół, jakoby zastąpić Emery’ego. Siedząc na krześle z głową opuszczoną, udawał śpiącego. Judyta spoczywała na drugim krześle. Obdarzyła mnie spojrzeniem zaczepnem i triumfującem.
 — Ah, cóżto takiego? — zawołałem. — Sądzę nawet, że śpisz.
 Udawał, że się zrywa ze snu, zrobił zakłopotaną minę i odparł:
 — Ah, istotnie! Naprawdę drzemałem, ale niedłużej, niż klika minut.
 — Klika minut? — roześmiała się Judyta. —