Strona:PL Karol May - Święty dnia ostatniego.djvu/34

nak teraz dał Meltonowi ostrą odpowiedź, za którą ten oczywiście nie pozostał dłużny. Sprzeczka zamieniła się w głośną kłótnię; nareszcie Geronimo zapakował kostki i opuścił stół, ażeby położyć się w hamaku. Mormon patrzył za nim z widocznem zadowoleniem, z czego wywnioskowałem, że rozpoczął sprzeczkę umyślnie, ażeby usunąć gospodarza i zostać ze mną sam na sam.
 Istotnie, skoro tylko mały zwinął się w swoim hamaku, Melton zwrócił się do mnie z zapytaniem:
 — Pan mieszka tutaj już od piętnastu dni. Czy pan zamierza pozostać w Guaymie?
 Zdanie nie było wypowiedziane w tonie grzecznego pytania. Czułem, że Melton chciał się okazać przychylnym, przychodziło mu to jednak z trudem; jego pytanie brzmiało jak mowa urzędnika, albo przełożonego, który zwraca się do podwładnej mu osoby.
 — Nie, — odpowiedziałem — nie mam tu nic do roboty,
 — Dokąd pan chce się udać?
 — Może do La Libertad.
 Wymieniłem to miasto, gdyż w jego pobliżu leżało Lobos, dokąd według opowiadania gospodarza miał płynąć okręt, oczekiwany przez mormona.
 — Skąd pan przyszedł tutaj?
 — Z gór Sierra Verde.
 — Co pan tam robił? Szukał pan może złota? Znalazł pan co?
 — Nie, — odparłem, nie zwracając uwagi na jego pierwotne pytanie.
 — Myślałem to sobie! Po panu widać odrazu, że pan jest biedakiem. Obrał pan sobie bardzo nieszczęśliwe rzemiosło.