Strona:PL Karol Dickens - Wigilja Bożego Narodzenia.djvu/86

liwie o powód zmartwienia. Opowiedziałem mu wszystko.
 — Szczerze pana żałuję, — pojmuję tę boleść, ten żal za ukochanem i straconem dzieckiem. Gdybym mógł być użyteczny — jestem na rozkazy państwa.
 — Panie Cratchit — dodał po chwili — przyjdź pan którego dnia do mnie, chciałbym z panem pomówić. Ujął mnie uprzejmością: przemawiał, jak przyjaciel, jak gdyby osobiście znał Tomaszka.
 — Ten pan ma zacne serce — wtrąciła pani Cratchit.
 — Nie wątpiłabyś o tem, gdybyś z nim mówiła; anioł, nie człowiek. Kto wie, czy nie znajdzie jakiego zajęcia dla Piotra.
 — Słyszysz, Piotrze? — zauważyła pani Cratchit.
 — O — zawołała jedna z dziewcząt — Piotrby się zaraz ożenił i założył jaki handel.
 — Ani myślę się żenić! — zaprotestował Piotr, robiąc pogardliwą minę.
 — Niczego się nie można zarzekać, mój synu — rzekł Bob — jestem jednak przekonany, że choć los nas rozłączy, nikt z was nie zapomni o naszym biednym chłopcu, — nikt nie zapomni o nim, o tem pierwszem rozłączeniu!
 — Nikt! — zawołali wszyscy.
 — I wiem, że mogę śmiało za was przyrzec, iż przez pamięć na słodycz i cierpliwość naszego biednego Tomaszka, wszyscy będziecie łagodni, cierpliwi i miłujący się wzajem.
 — Tak, kochany, drogi ojcze!
 — Błogosławię was z całej duszy! z całego serca!