Strona:PL Karol Dickens - Wielkie nadzieje Tom I.djvu/139

 — No, chłopcze! Co robiła, gdyś przyszedł do niej?
 — Siedziała w czarnej, aksamitnej karecie.
 Pan Pembelczuk i pani Józefowa popatrzyli na siebie i razem powtórzyli:
 — W czarnej, aksamitnej karecie.
 — Tak — rzekłem. — A panna Estella — jej krewna, jak myślę — podawała jej na złotym półmisku pieczywo i wino przez okno karety. I nam wszystkim też podawano pieczywo i wino na złotych talerzach. Ody je wziąłem, kazała mi usiąść na stopniach karety i jeść.
 — A był tam kto — jeszcze?
 — Cztery psy.
 — Wielkie, czy małe?
 — Ogromne. Biły się one o cielęce kotlety, które podawano im w srebrnym koszyku.
 Pan Pembelczuk i pani Józefowa z większem jeszcze zdziwieniem popatrzyli na siebie. Kłamałem bezczelnie, jak świadek, którego badają na torturach i za nic nie powiedziałbym nic innego.
 — Gdzież stała ta kareta, dlaboga? — spytała siostra.
 — W pokoju pani Chewiszem.
 — Ale koni nie było.
 Wczas się spostrzegłem i dodałem tę uwagę, bo w mej wyobraźni przedstawiły się ra-