Strona:PL Karol Dickens - Dzwony upiorne.djvu/98

— 94 —

i plątaniny, niby konary tego do upiornego użytku zeschłego lasu, ponurzy ci, nieruchomi strażnicy, pełnili swą służbę.
 Powiew zimny i przenikliwy, z westchnieniem przebiegł wieżycę. Gdy ścichł, ozwał się wielki dzwon, czy też duch dzwonu.
 — Co to za gość? spytał. Głos jego był głęboki i ponury, a Tobowi się zdawało, że inne postacie wtórują mu echem.
 — Zdawało mi sie, że dzwony wołały mnie po imieniu — odrzekł Trotty, podnosząc ręce gestem błagalnym. — Sam nie wiem, poco tu jestem i poco przyszedłem. Słuchałem dzwonów przez długie lata i nieraz mi sprawiały przyjemność.
 — A ty im dziękowałeś — rzekł dzwon.
 — Po tysiąc razy — odrzekł Trotty.
 — Jak?
 — Jestem biedny — jąkał Trotty — więc tylko słowami mogłem im dziękować.
 — A zawsze im dziękowałeś? pytał duch dzwonu. — Czy nigdy nas nie obraziłeś słowem?
 — Nie — szybko odpowiedział Trotty.
 — Czy nigdy nie powiedziałeś o nas nic złego, fałszywego, ujemnego? pytał dalej duch dzwonu.