Strona:PL Karol Dickens - Dzwony upiorne.djvu/102

— 98 —

 — Posłuchaj ! rzekł cień.
 — Posłuchaj ! zawołały inne cienie.
 — Posłuchaj ! ozwał się jasny głos dziecięcy, który Tobowi wydał się znanym.
 W kościele na dole cicho zabrzmiały organy. Stopniowo tony ich potężniały, melodja wzbijała się ku sklepieniu, napełniając chór i nawę. Coraz silniejsze, rozprzestrzeniały się coraz dalej i dalej, płynęły coraz wyżej i wyżej, budząc czujące serca w potężnych dębowych słupach, w wydrążonych dzwonach, w żelazem obitych drzwiach, w kamiennych schodach, aż nie mogąc się pomieścić w murach wieżycy, wzleciały ku niebu.
 Nic dziwnego, że pierś starego człowieka, nie mogła pomieścić dźwięków tak potężnych. Wyrwały się więc z tego ciasnego więzienia potokiem łez, a Toby rękoma przesłonił sobie twarz.
 — Posłuchaj ! rzekł cień.
 — Posłuchaj ! zawołały inne cienie.
 — Posłuchaj ! rzekł głos dziecięcy.
 Była to melodja smutna, posępna, pieśń pogrzebowa. A wsłuchując się w nią, Trotty rozpoznał wśród śpiewaków głos swego dziecka.