Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/97

 Znowu wydała mu się dzieckiem, jakie znał przed laty. Panna Dombi w tej chwili wcale nie była kobietą, do stóp której radby złożył wszystkie skarby świata.
 — Pamięta pan, Walterze, nasze pożegnanie przed odjazdem?
 Sięgnął ręką ku sercu i wydobył mały woreczek.
 — Zawszem go nosił tutaj — ukazał na serce. Gdyby mi los przeznaczył nie oglądać świata, poszedłby ze mną na dno morza.
 — I znów nosić go będziesz, drogi Walterze — dla mnie... dla naszej dawnej znajomości?
 — Tak, do śmierci.
 Podała mu rękę z taką niewinną prostotą, jak gdyby chwila zaledwie minęła od czasu, gdy otrzymał od niej ten dar pożegnalny.
 — Serdeczniem temu rada. Pamięta pan, myśl o tej zmianie mogła przyjść nam do głowy tego wieczora, gdyśmy rozmawiali?
 — Nie — odrzekł zdziwiony młodzian.
 — Tak, Walterze. Stałam się wtedy narzędziem zburzenia pańskich widoków i planów. Lękałam się nawet tej myśli, teraz wiem to napewno. Byłeś pan wówczas zdolny utaić to przedemną, ale nie możesz teraz, choć usiłujesz wspaniałomyślnie dokonać tego. Dzięki ci za to, Walterze.