Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/175

 Morfin położył z ojcowską tkliwością wiolonczelę na kanapie i dał znak zapraszający. Na progu spotkał Henrykę Karker.
 — Sama! O tej porze! Jan był tu rano. Nie stało się nic nowego? Ale nie — twarz pani nie zwiastuje nic złego. Nawet przeciwnie, jeśli się nie mylę.
 — Może czytasz pan na mej twarzy nie właściwą, samolubną radość; ale niech tam — bądź co bądź przyszłam.
 — Wyśmienicie! Egoizm byłby pani bardzo do twarzy, panno Karker; bieda tylko, że żaden fizyognomista nie znalazłby u pani rysów egoistycznych.
 To mówiąc, podał jej krzesło, sam usiadł naprzeciw.
 — Jan nie zapowiedział panu mej wizyty, a pan nie zdziwi się, że zjawiam się sama, gdy się dowie, po co. Chce pan poznać powód mych późnych odwiedzin?
 — Proszę.
 — Pan nie zajęty?
 — Miałem zajęcie cały dzień. Świadkiem wiolonczela, której powierzam swe troski.
 — Firma doszczętnie zbankrutowała?
 — Doszczętnie.
 — I nigdy nie wznowi handlowych obrotów?
 — Nigdy!