Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/168

 Oblicze kapitana powlokło się gorącym rumieńcem, a oczy mało na wierzch nie wypłynęły.
 — Przyjacielu! — zawołał — jam uciekł stamtąd i tam nie mieszkałem.
 Tem się wszystko tłómaczyło i nie było o czem więcej mówić. Pogawędziwszy jeszcze nieco na temat przygód w podróżach morskich, opuścili wszyscy pokój Florci i rozeszli się.
 Nastąpił dzień ślubu.
 Wczesnym rankiem Walter i Florcia wyszli w kierunku świątyni z pod drewnianego miczmana i skierowali swe kroki ku cmentarzowi, aby odwiedzić grób matki i Pawełka.
 — Dziękuję ci, Walterze. Teraz spokojnie mogę wyjechać z ojczyzny i wszędzie będę szczęśliwa.
 — A po powrocie znów tu przyjedziemy, żeby spojrzeć na jego mogiłę.
 Florcia podnosi nań zapłakane oczy i mocno ściska jego rękę.
 — Jeszcze wcześnie, Walterze — ulice prawie puste. Przejdziemy się.
 — Zmęczysz się, aniele,
 — O, nie.
 Wybierają ulice ciche, ustronne i oddalają się od tej, gdzie dom ojcowski. Letni ranek prześliczny. Mgła poranna znika i słońce wita lśniącymi promieniami młodą parę. Skarby nie kryją się w magazynach: klejnoty, złoto i sre-