Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/271

 — Ale gdzieżby? On nic podobnego nie miał na myśli.
 — Na co więc mówi? Nikt o mnie tak źle nie myśli jak ojciec. Szyi nadstawię, niech mi kto głowę utnie.
 Tudlęta zrobiły alarm na ten szalony wybryk.
 Nareszcie nieco się uciszyło — i w tej chwili zjawiła się we drzwiach panna Toks.
 — Jak się miewasz, Ryczards. Przyszłam w odwiedziny. Można?
 Wesołe oblicze Ryczards rozpromieniło się gościnną radością. Panna Toks przywitała się, ucałowawszy wszystkie dzieci z kolei.
 — Pan o mnie może i zapomniałeś — zwróciła się do Tudla.
 — Nie. Aleśmy też i postarzeli od tej pory.
 — Jak się panu powodzi?
 — Dzięki Bogu. A pani? Reumatyzm jeszcze nie nęka?
 — Dziękuję. Nie mam go dotychczas.
 — To pani szczęśliwa. W naszym wieku wielu nań cierpi. Ot, matka moja...
 I Tudl, spotkawszy wzrok żony, zalał resztę nową szklanką herbaty.
 — Teraz powiem pani Ryczards, po co przyszłam. Pani zapewne wie, żem się cokolwiek poróżniła z moimi przyjaciółmi. Ale każda wieść o tem, jak żyje rodzina Dombich będzie