Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 2.djvu/24

 — Wszak go w tym dniu prawie holowali! Zerwij go pan teraz z tego holownika!
 — Pewnie, teraz go już nie odczepisz.
 — Znowu masz pan zupełną racyę. Teraz nie odczepisz. Teraz tylko trzymaj się mocno i rozwijaj żagle. Syna więcej niema... biedne dziecię! Czy nie tak, panie Karker?
 — Oczywiście tak. Syna więcej niema.
 — Zatem zrobić zamianę — i oto gotów nowy syn. Hura, kuzyn Salomona Hilsa! Niech żyje sam Salomon! A młody i teraz u panów, służy u was, chodzi do was.
 Przy każdem zdaniu kapitan dobrotliwie trącał łokciem swego przyjaciela, pierś wzdymała się wysoko i długi gruby nos burzliwie pałał.
 — Czy mam racyę, szanowny panie?
 — Kapitanie Kuttl — rzekł Karker, zginając się jak nieszczęście, jak gdyby unicestwiał się przed przyjacielem przyszłego szefa firmy — pańskie widoki względem Waltera Gey’a okazują zadziwiajacą przenikliwość i jasnowidzenie. Rozumiem, że rozmowa ta zostanie między nami.
 — Ani — ni! Nikomu słóweczka!
 — To znaczy ani jemu ani komu drugiemu?
 Kapitan nasępił brwi i kiwnął głową.
 — Wszystko to ma służyć za wskazówkę i dać kierunek przyszłym pańskim zamiarom i czynom.