Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/173

 Czasem dzieciak jakiś ze współczuciem pytał o zdrowie.
 — Bardzo dobre, dziękuję — odpowiadał Pawełek — ale bądź łaskaw odejść sobie. Lepiej zrobisz, gdy pójdziesz się bawić.
 A gdy dzieciak odbiegł, zwracał się do Florci i mówił:
 — Nie trzeba obcych, prawda? Pocałuj mnie, Florciu.
 Wtedy bardzo niechętny bywał dla Wikkem i cieszył się, gdy szła sobie zbierać muszle lub gawędzić ze sługami. Lubił samotność, a jeżeli obok siedziała Florcia, czytała lub opowiadała, wiatr muskał mu policzki i woda podmywała kółka wózka, wówczas nic mu do szczęścia nie brakło.
 — Florciu — pytał raz — gdzie leżą te Indye, w których mieszka rodzina Biterstona?
 — O, daleko, strasznie daleko.
 — Na całe tygodnie?
 — Tak, kochanku, na całe tygodnie podróży dniem i nocą.
 — Gdybyś ty, Florciu, była w Indyach — rzekł po chwilowym namyśle — jabym.... co to zrobiła mama?... zawsze zapominam.
 — Pokochałbyś mnie — podpowiedziała Florcia.
 — Nie to, nie to. Czyż ja ciebie nie kocham, Florciu? Ale tamto co?