Ta strona została uwierzytelniona.
XV
PIĘKNO.
Jam piękna, o śmiertelni, niby sen kamienny!
Pierś ma, od której bolał każdy duch kolejno,
Nieci w poetach miłość — wieczną i niechwiejną
I niemą jak istota materji niezmiennej.
Niby sfinks niepojęty władam na lazurze,
Serce mam śnieżne; białość łabędziego puchu;
Zmieniającego linje, nienawidzę ruchu.
I nigdy się nie śmieję, ani łzą nie chmurzę.
Poeci, na wyniosłą mą patrząc postawę,
Na którą najdumniejszych spiżów wzięłam sławę,
W ćwiczeniach będą trwali surowych a czystych;
Bowiem dla tych kochanków mych oczarowania
Mam zwierciadła, gdzie piękniej wszystko się odsłania —
Oczy me — wielkie oczy o blaskach wieczystych.
XVI
Hymn do piękna.
Czy znijdziesz z Niebios, czyli otchłań cię wyzieje,
Piękności, wzrok twój boski i piekielny razem
