żona płakała na mojem ramieniu, głaskałem ją i było mi ogromnie smutno. Widzisz, ja ci nie mogę powiedzieć co myślę i robię. Tak dobrze z sobą żyliśmy, a teraz jesteśmy tak straszliwie daleko od siebie. Czem się to dzieje, że ludzie mogą się stać dla siebie tak bardzo obcymi?
Koniec wojny i koniec monarchji. Podczas gdy żona popłakiwała nad tem nieszczęściem (w jej rodzinie było takie tradycyjnie wierne służenie cesarzowi), otrzymałem z Pragi wezwanie, abym przyjął stanowisko w ministerstwie kolei żelaznych i abym wybitne swoje doświadczenie oddał na usługi organizacji kolejnictwa młodego państwa. Ze względu na to wybitne doświadczenie wezwanie przyjąłem, tembardziej, że stacja moja podczas wojny zeszła tak dalece na psy, iż opuszczenie jej nie sprawiło mi trudności.
To więc jest ostatni rozdział mego życia zwyczajnego. Od dwudziestego drugiego roku pracowałem na kolei i pracowałem chętnie. Znalazłem tam swój świat, swój dom, a przedewszystkiem zadowolenie, że robię coś, co potrafię robić dobrze i niezawodnie. I oto zostałem wezwany, abym wykorzystał doświadczenie całego mojego życia. A więc nie żyło się nadarmo. Znam to wszystko doskonale,
