Strona:PL Karel Čapek-Boża męka.pdf/216

 Ze siebie samego uczynił kąt, w którym mógł się przespać — łóżko — krawędź łóżka, prostokąt, schronienie.
 — Och, niewygodnie! — wyrwał się z półsnu — jak ułożyć członki?
 Długo i usilnie rozmyślał nad tem.
 Wkońcu — jak dziecku — zachciało się mu leżeć i rozciągnął się na ławce.
 Ale ławka była zbyt krótka. Zaruba z rozpaczą starał się dostosować do niej rozmiar swego ciała. Rozzłościł się tak bezwzględnym oporem.
 Wreszcie leżał jakby skrępowany, bez ruchu — taki mały chłopczyna — i patrzył na wielkie, świetlane kręgi, które toczyły się w mroku na krążącej tarczy.
 — Wszakże już śpię — rozbłysło mu w głowie i w tej chwili otworzył oczy.
 Wtedy zobaczył rozstępujący się kąt dwu ścian.
 Zmieszał się niewypowiedzianie.
 — Gdzie jestem? Co to jest właściwie?
 Wytrzeszczył oczy, ale nie mógł zorjentować się ani w przestrzeni, ani w kierunku.
 Zebrał wszystkie swoje siły i wstał.
 Znowu zobaczył długi i zimny korytarz, ale wydał się mu smutniejszym, niż przedtem.
 Spostrzegł, że wybił się już zupełnie ze snu i poczuł w ustach gorzki smak niewyspania.