Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/47

— 45 —

 — I co?
 — A nic... szczęśliwej drogi.
 Stary pokręcił głową, przez chwilę zawahał się, jak gdyby pragnąc tłomaczyć się przed córką z tego, co czyni, ale to wahanie krótkie było; przypomniał sobię Rózię, machnął ręką i wyszedł z izby. Po chwili odjechał, rad że dzieci go nie zaczepiają i że nie ma z niemi komedyi. Mylił się jednak; dzieci wiedziały dobrze, co się święci i pragnęły koniecznie, choćby w ostatniej chwili, złemu zapobiedz.
 Na drodze, pod samym prawie Ogonowem, czekali na niego zięciowie, córki i wnuczki, choć małe, ale nauczone przez rodziców co trzeba mówić. Gdy Śpiewalski nadjechał, pozsiadali z wozów, zatrzymali konie — i w prośby.
 Stary brwi zmarszczył.
 — Co chcecie! — zawołał, — przejechać spokojnie nie dacie. Co to? Napaść na środku drogi?
 — Ojcze! tatusiu, dziaduniu!
 Córki zaczęły płakać, a małe wnuczki, nauczone przez rodziców, krzyczały w niebogłosy.
 — Jedź! — krzyknął Śpiewalski na parobka.
 Zięciowie zatrzymali konie.
 — Ojcze, — rzekł jeden z nich, — my nie napadamy, ale prosimy. Zatrzymaj się... wróć do domu.