Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/055

gów tej części drogi, gdzie ołówek rysownika zrzadka uchwycić mógł jakiś malowniczy pejzaż urodzajnego pola, lub zielonych wzgórz.
 Zapatrzona smutnie w brzegi Liwonianka pierwsza przerwała dłużące się od godzin paru milczenie, zwracając się do Strogowa:
 — Bracie jedziesz do Irkucka?
 — Tak, siostro. Jak i ty. A gdzie ja przejadę, i ty przejedziesz.
 — Jutro opowiem ci, dlaczego jadę za Ural.
 — Nie wymagam tego.
 — Ale przed bratem nie wolno mieć tajemnic — uśmiechnęła się smętnie. Tylko że dziś... jestem tak zmęczona.
 — Pójdź więc odpocząć do kajuty.
 — Dobrze!
 — Idź...
 Zatrzymał się. Zrozumiała, że chciał ją nazwać po imieniu.
 — Nazywam się Nadja — wyciągnęła doń rękę.
 — Idź, Nadziu! I polegaj na twym bracie, Mikołaju Korpanowie.
 Odprawił ją do kajuty. Potem sam jął błądzić po statku. Obserwował podróżnych. Lecz nie wdawał się z nimi w rozmowę. Uważał to za najlepszy sposób zachowania swojego incognito. Zresztą inni także milkli, gdy przechodził. Wszędy wisiało tłoczące podejrzenie, że policją wysłała na statku swoich tajnych agentów. Wystrzegano się mówić w głos wobec nieznajomego. Tylko dwaj cudzoziemcy zachowywali zupełną w rozmowie swobodę, używając nadto — widać dla wprawy — rosyjskiego języka,
 — Ach, to pan, drogi towarzyszu, pan, którego miałem przyjemność poznać na balu w Moskwie i widzieć przelotnie na jarmarku! — zawołał głos wesoły.