Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/056

 — Ja we własnej osobie! — odparł głos suchy.
 — Jedziesz pan tedy za mną?
 — Albo przed panem!
 — Za?.. Przed?... A gdybyśmy byli, jak żołnierze, idący zawsze w jednym szeregu.
 — Mimowoli wyprzedziłbym pana.
 — Oho! Doskonale! Ścigajmy się jednak później na teatrze wojny, gdzie będziemy rywalami.
 — Może nieprzyjaciółmi.
 — Niech i tak będzie. Miłą mi jest pańska precyzja. Ale po cóż, do licha, mamy tutaj już wieść spory, skoro o wyprzedzeniu się na jednym statku nie może być mowy?! Wszakże pan jedziesz do Permu tą samą, co i ja drogą?
 Zapewnie!.. Najdogodniejszą — do wrót Uralu.
 — Więc będziemy mieli czas, znalazłszy się za granicą, w Syberji, zawołać: „Każdy za siebie, a Bóg za...“
 — Za mnie!
 — Albo za mnie!.,. A teraz przez kilka dni neutralnych, kiedy wiadomości kapać nam nie mogą, będziemy przyjaciółmi, nim staniemy się rywalami.
 — Nieprzyjaciółmi!
 — Niech i tak będzie! Zresztą przyrzekam chować w tajemnicy przed panem to, co zobaczę...
 — A ja to, co usłyszę...
 — Ręka?
 — Ręka!
 Pięć palców sangwinika potrząsnęło dwoma palcami flegmatyka.
 — A propos, telegrafowałem kuzynce tekst dekretu, ogłoszonego o 12–ej, dziś o godz. 10 minut 17.
 — Ja do Daily Telegraph o 10 minut 13.
 — Brawo, panie Blount!
 — Brawo, panie Jolivet!