prem, i ieżeli mu król przyszłe posiłki z Polski i Litwy, plemie naiezdnych Krymczyków wygubić na zawsze potrafi: przyrzekł ie Albrycht, lecz z namowy Kalimacha, który radził by pozwolić Tatarom własnym wytępić się orężem, niedotrzymał obietnic, pobił zrazu Szachmet Mengli, Geraja Hana Krymskiego, lecz nawzaiem zbity od niego, zostawił w Hanie Krymskim potężnieyszego, niż kiedy Polscze i Litwie nieprzyjaciela. W tym Fryderyk syn Alberta xiążęcia Saskiego mistrz W. Krzyżacki wzbrania się oddania królowi winnego hołdu, gdy król ciągnie z woyskiem do Pruss, zachodzą mu drogę posłowie Stefana Hospodara Wołoskiego, z prośbą o wydanie Eliasza syna Piotra Woiewody Wołoskiego, który się był uciekł pod królewską opiekę. Acz wisząca z Krzyżakami wojna, nie radziła w Stefanie nowego tworzyć nieprzyjaciela, słuszność atoli i uczciwość nakazywały Albrychtowi nie wystawiać na zemstę xięcia, który pod iego schronił się opiekę, przecież król ten za radą iak mniemaią Kalimacha splamił ostatnie dni nieszczęśliwego panowania swego, nie wydał on Eliasza, ale uczynił gorzéy, bo w przytomności posłów Stefana, ściąć go kazał. Umarł w Toruniu w r. 1500.
Odebrał Jan Albrycht z natury bystrość dowcipu, stałość umysłu, i niepospolitą odwagę, zatruły wszystko niepohamowane chuci roskoszy i zbytku. Filip Kalimach przez Papieża Pa-
Strona:PL Julian Ursyn Niemcewicz - Śpiewy historyczne.djvu/181
Wygląd
Ta strona została przepisana.