Przejdź do zawartości

Strona:PL Julian Ejsmond - W słońcu.djvu/078

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

O jakże w okrutnej Ojciec
pozostał po niej żałobie!
A przecież — choć obu nas niema —
żyjemy dziś w pieśni — obie!

Niebo jest teraz tak samo
jak ongi, jak wtedy — niebieskie!
I słońce jest to samo:
złociste i czarnoleskie.

I my jesteśmy te same,
umarłe, a wiecznie żyjące...
Ja — drzewo, i ona — dziecko.
Ja — niebo, i ona — słońce...


Maj 1930.