1735—1801.
Krasicki, zwany za życia swego »Księciem poetów«, może być po śmierci z zupełną słusznością nazwany »królem bajkopisarzów polskich«. Bajki jego są niedościgłemi arcydziełami. Niesłusznie zupełnie Górski zarzuca im oschłość. »U Krasickiego« pisze Górski »każde zdanie ma dokładność, jasność i ogólnikowość algebraicznego wielomianu«. Z czem jak z czem, ale chyba nie z algebrą można porównać tryskające dowcipem i humorem, niezrównanie malownicze wskutek żywości akcyi i dyalogu bajki naszego największego fabulisty.
Krasicki obok La Fontaine’a, obok Kryłowa, Iriarte i Samaniego należy do geniuszów fabulistycznych w Europie. Miał poprzedników, ale nie wzorował się na żadnym z nich. Od La Fontaine’a, który był raczej psychologiem, różni go wyraźna moralna tendencya. Od przewagi bajkopisarzów polskich jaskrawo odcina się brakiem politycznych aluzyi, ogólno-ludzkim charakterem.
Dzięki niepospolitemu humorowi bajki Krasickiego, pisane w latach największych nieszczęść narodowych, wywołały oburzenie, któremu Zabłocki daje ujście
