Ta strona została przepisana.
Otóż w tejże chwili dzwonek u drzwi odpowiedział na tykanie zegaru, dźwięcząc cienkim głosem w głębi korytarza, wychodzącego na ulicę.
— „Idzie! Nie potrzebowaliśmy długo czekać na nią“ — dodał baron.
I ta, którą oni zwali Jejmość Panną Amatą i od której zależał cały ich wieczór, drzwi otwarła i weszła, nie opowiadając się przez służbę.
