Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie.djvu/166

niego — niekoniecznie jak na rozbójnika — ciągnął dalej.
 — Czy pan się boi, panie d’Alcacer?
 — Szalenie — odrzekł, schylając się po wachlarz leżący u jej stóp. — Dlatego właśnie zależy mi tak na zgodzie. I nie powinna pani zapominać, że jedna z waszych królowych stąpnęła niegdyś na płaszcz takiego może człowieka.
 Oczy jej zabłysły; spuściła nagle powieki.
 — Nie jestem królową — rzekła zimno.
 — Niestety, nie — przyznał; — ale tamta kobieta nie miała żadnego innego czaru — prócz korony.
 W tej chwili Lingard, do którego Hassim coś mówił poważnie, zaprzeczył głośno:
 — Pierwszy raz widzę tych ludzi.
 Immada chwyciła brata za ramię. Pan Travers rzekł szorstko:
 — Zechce pan łaskawie zabrać tych krajowców.
 — Pierwszy raz ich widzi — szepnęła Immada jakby w zachwycie.
 D’Alcacer spojrzał na Edytę i posunął się o krok naprzód.
 — Czyby nie dało się jakoś zażegnać tych trudności, panie kapitanie? — zapytał z wytworną uprzejmością. — Proszę wziąć pod uwagę, że nietylko mężczyźni są tu na statku —
 — Niech zginą! — zawołała tryumfująco Immada.
 Chociaż jeden jedyny Lingard zrozumiał znaczenie tych słów, wszyscy na pokładzie odczuli ciężar niespokojnego milczenia, które zapadło po jej słowach.
 — Ach! on już odchodzi. No więc, proszę pani — szepnął d’Alcacer.
 — Mam nadzieję — rzekła pani Travers w nagłym