Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/184

tek zanurza się szybko dziobem naprzód. Nie; ja to zatrzymam, ale zostanę na pokładzie.
 Massy zdawał się nie rozumieć, lecz przywiązanie do życia obudziło się w nim nagle i zepchnęło go z mostka.
 Kapitan Whalley złożył kurtkę na pomoście; potykając się wśród stosu szczątków, zbliżył się do burty.
 — Czy pan Massy jest z wami? — zawołał w noc.
 Sterne odkrzyknął z łodzi:
 — Tak; już go mamy. Prędko, panie kapitanie. Szaleństwem jest zwlekać!
 Whalley powiódł ostrożnie dłonią wzdłuż bariery i bez słowa odrzucił linę. Czekali wciąż na niego tam w dole. Czekali, aż nagle głos jakiś wykrzyknął:
 — Dryfujemy! Do wioseł!
 — Panie kapitanie! Niech pan skacze!... podpłyńcie trochę bliżej... Niech pan skacze! Pan umie pływać.
 Aby nic Whalleyowi nie było oszczędzone, w jego starym sercu, w jego krzepkim ciele zbudził się okropny strach przed śmiercią, którego nie mógł pokonać nawet strach przed ślepotą. Ale to przecież dla Ivy Whalley posunął się tak daleko, dotarłszy wśród otaczających go ciemności aż na skraj zbrodni. Bóg nie wysłuchał jego modlitw. Światło odpłynęło już zupełnie ze świata; nigdzie najlżejszego przebłysku. Mroczna pustka. Byłoby to wbrew przyzwoitości gdyby któryś z Whalleyów, posunąwszy się tak daleko w pościgu za swoim celem — żył w dalszym ciągu. On musi za to zapłacić.
 — Niech pan kapitan skacze jak najdalej, wyłowimy pana.
 Nie usłyszeli odpowiedzi. Lecz ich krzyki jakby przypomniały coś Whalleyowi. Wrócił po omacku na poprzednie miejce i zaczął szukać kurtki Massyego. Umiał rzeczywiście pływać; ludzie wessani przez wir tonącego statku wynurzają się czasem na powierzchnię, a byłoby wbrew przy-