Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/65

Apollina. Poezya liryczna na Lesbos rozwijała się pod podwójnym wpływem dawnej poezyi Pieryi i łagodnej muzyki Lidyi. Namiętny temperament eolski został tu złagodzony przez specyalne warunki. W VII stuleciu przed Chr. Lesbos był potegą handlową i morską. Stronnictwa były tu w nieustannej walce. Arystokracya, której potęga często bywała zwalczana lub zagrażana przez lud, pędziła życie burzliwe, przerzucając się z miłości do wojny, ze zbytku do ograniczeń, z panowania do wygnania.
 Zmiany te, podobnie jak blask słońca i cień obłoków unoszące się nad powierzchnią południowego morza, odbijały się w poezyi lirycznej kraju. Jest ona potoczysta, pełna nietroskliwego wdzięku, często olśniona raptownym porywem namiętności lub wzbogacona cudowną melodyą. Lecz narzecze eolskie było zbyt ubogie i surowe na wymagania sztuki; dlatego też poezya eolska nigdy nie była tak rozpowszechniona jak dorycka. Oda eolska śpiewana była zwykle pojedynczym głosem, ułożona była według planu prostego i lekkiego, przystosowana do nagłych zmian usposobienia poety.
 17. Alceusz należał do szlachty lesbijskiej; rodem z Mityleny (ok. 611 — 580 prz. Chr.), brał czynny udział w walce arystokracyi lesbijskiej z ludem, niemniej jak i w wojnach między Lesbos a Atenami o posiadanie Sigeum w Troadzie. Opowiada on w poezyach swoich z tą samą szczerością, co Archilochos i Horacyusz, jak raz porzucił tarczę swoje. Około r. 606 prz. Chr., gdy Pittakos został dyktatorem Lesbos, Alceusz z dwoma braćmi swymi udał się na wygnanie i spędził kilka lat na wschodzie. W końcu pogodził się z rządem ludowym i umarł w Lesbos. Pisał hymny do