Założenie tego kultu przypisują „trakowi” Eumolpusowi (co znaczy „dobry śpiewak”), który uważany był za przodka rodziny kapłańskiej eumolpidów. Poeta Thamyras należy do gromady trackiej.
21. Pierwsze hymny do Appolina miały być ułożone przez Licyjczyka Olena, przez kreteńczyka Chrysotemisa i przez Filammona z Delf. Jest także podanie o śpiewakach frygijskich i kreteńskich, którzy układali hymny do Cybeli, jak Olimpus, uczeń Marsyasza (półboga, który miał być zwyciężonym przez Apollina w zapasach muzycznych), oraz Hyagnis. Doba tej najdawniejszej poezyi religijnej musiała nastąpić bezpośrednio po wędrówce Greków z dawnej wspólnej siedziby w Azyi. W czasie, gdy powstawały te hymny starożytne, część Greków znajdowała się jeszcze w drodze przez Tracyą i Macedonię, inni osiedli już byli na wyspach Egejskich, inni wreszcie jeszcze zostawali w Azyi. W ten sposób powstały trzy główne odłamy owej najdawniejszej poezyi: tracki czyli północny, frygijski i kreteński.
22. Hymny godowe i pieśni pogrzebowe. „Iliada” Homera wspomina o wesołych hymnach godowych, które śpiewano, gdy oblubieniec wprowadzał narzeczoną do domu, oraz o śpiewie pogrzebowym czyli trenach. W Indyach starożytnych jedne i drugie śpiewane były przez kapłanów jako części uroczystego rytuału. Prawdopodobnie tak samo było niegdyś i w Grecyi. Lecz w czasie, gdy powstała „Iliada,” zarówno hymny godowe jak i pogrzebowe przybrały niezależną i popularną formę. Widzimy w tem dążność Greków do wyzucia pieśni z ich charakteru liturgicznego, a uczynienia ich świeckiemi, dziełem artysty świeckiego, przeznaczonem dla wszystkich.
Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/20
Ta strona została przepisana.
