w czterech księgach, opisujących wyprawę Jazona po złote runo na statku Argo. Jest to dzieło uczonego znawcy Homera, niemającego wszakże homerowskiego poczucia doby heroickiej. Jest ono sztuczne i cokolwiek zimne. Zawiera wszakże kilka subtelnych rysów dramatycznych. Jest ono bardzo ciekawe pod względem literackim i stanowi najlepszy utwór tego rodzaju z doby aleksandryjskiej. Po Likofronie (260), najznakomitszym poecie tragicznym Aleksandryi, został poemat „Aleksandra,” zawierający 1400 wierszy jambickich. Przepowiada w nim Kassandra, w jaki sposób podróż Parysa do Sparty wpłynie na losy Azyi i Grecyi. Mytologia tu zaciemniona jest przez daleko sięgające metafory i uwydatnia się smak owej doby do uczonych zagadek w wierszach.
8. Poezya dydaktyczna. — Aratus (270) był autorem poematu astronomicznego, przetłómaczonego przez Cycerona p. t. „Przepowiednie pogody”[1]. Nikander (150) układał wierszem przepisy lekarskie w dwóch poematach, które się przechowały. Jeden „Teriaka” traktuje o ukąszeniach jadowitych; drugi „Aleksifarmaka” o antidotach na trucizny. Zaginione jego „Gieorgiki” naśladował po części Wirgiliusz, Owidiusz zaś jego „Przemiany.”
9. Poezya sielankowa. — Teokryt z Syrakuz kwitnął około r. 270, za panowania Ptolemeusza II. Jest on przedstawicielem poezyi sielankowej. Pastuchowie współzawodniczący o nagrodę wytworzyli ten rodzaj poezyi o charakterze wyraźnie doryckim, a specyalnie sycylijskim. Obok kilku epigramatów i urywków mamy 31 krótkich poematów, pod nazwiskiem Teokryta, chociaż au-
- ↑ Naśladował go Kochanowski w swoich «Fenomenach.» (Prz. tł.).
