Strona:PL Jebb - Historya literatury greckiej.djvu/153

tentyczność niektórych jest wątpliwa. Pisane są w narzeczu doryckiem. Zaledwie połowa z nich należy do pasterskich, w ścisłem znaczeniu, lecz prawie wszystkie są idyllami, t. j. obrazkami z życia. Widzimy w nich wpływ doryckich mimów, czyli fars, które Sofron uczynił popularnemi ok. r. 440. Ujawnia się on zwłaszcza w 15 sielance, opisującej humorystycznie wędrówkę dwóch Syrakuzanek na zabawę. Teokryt ma wiele sztuczności, lecz ma także poprawne poczucie krajobrazu i wdzięku życia wiejskiego. W poezyach jego czuje się szum liści, brzęczenie pszczół nad letniemi kwiatami, plusk fontanny w chłodnym cieniu i słoneczną jasność sycylijskiego morza Zalety te obok zręczności dramatycznej zabezpieczały mu powodzenie wśród mieszkańców miasta, jak Aleksandrya.
 10. Bion, rodem z Jonii, był poetą sielankowym, którego „Żal po Adonisie” zużytkował Shelley w swoim „Adonais.” Wiersz: „Biada Cyterei, piękny Adonis nie żyje," powtarza się w pewnych odstępach. Takie zwrotki spotykamy w chórach Eschylosa w pierwszej sielance Teokryta, oraz w wytwornej skardze trzeciego poety sielankowego Moschusa z Syrakuz na śmierć mistrza jego Biona. Mało jest wierszy greckich tak melodyjnych i tak odczutych, jak te, w których Moschus wygłasza, że piękność ogrodu więdnie, aby rozkwitnąć znowu, lecz człowiek, gdy go raz złożą do grobu, śpi snem wiecznym.
 11. Parodya i satyra kwitły w dobie aleksandryjskiej i były, na równi z sielanką, pochodzenia doryckiego. Najsławniejszym ich przedstawicielem był Tymon z Flius (280), który w parodyi pod tytułem „Silloi” dał satyrę na dogmatyczne szkoły filozofii.