Strona:PL Jaworski - Historje manjaków.djvu/164

 Niebezpieczeństwo i dziwność tu wśród naszych murów. Czy mogę mówić?
 — Spokojnie — zezwolił Poseł.
 — Otóż nasz wybawca i uzdrowiciel, przesławny doktór Lipek —
 — On? on i co, co takiego? — rzucili się ze wszech stron.
 — Otóż on, ten sam, uśmiecha się.
 — Nie! to niemożliwe — kategorycznie i wesoło zaprzeczył Pułkownik.
 — A ja stanowczo twierdzę, bo podpatrzyłem niejednokrotnie, że się uśmiecha rozkosznie całą gębą, ot tak — i zarechotał dziko.
 — Ale do czego? ty, koszlawa kreaturo! — rzucił się zniecierpliwiony Książę.
 Szpieg przechylił głowę, wykrzywił usta i ostro skrzyknął:
 — Do bani, do ogrodowej bani!
 Zwolna przesunął się pod okno i wskazywał w ogrodzie tajemnicze miejsce.
 Prokurator wstrząsnął główką, podczesał groźne wąsy i, ująwszy się pod biodra, zagadnął Posła:
 — Co to wszystko może znaczyć?
 Zaś Poseł westchnął smutnie i burknął, co miało oznajmić, iż nie istnieją dla niego nierozwiązalne zagadnienia, problemy niejasne. Poczym powstał i, ujmując przybysza za ramię, wpatrywał się w jego z osłupienia granatowe oczki spojrzeniem wnikliwym, spokojnym. Wreszcie ogłosił:
 — Z zeznań twoich wynika, Policjancie, iż odbyłeś już wstępne ćwiczenia i możesz wstąpić do