Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/449

343

WOJTEK SKIBA

  Siłodajnego i strawy potrzeba;
  Że tylko rzucam ku sklepiskom nieba
 Słowa mej pieśni, jak niesforne dziécię,
  O sufit kulki ulepione z chleba...
 Tak! pieśń ma tylko została w przekwicie
Tej woli, która w wielki czyn przemienia życie!

 XXIV.
 Tak! z pieśnią tylko idę w wasze chaty
  I opowiadam o wielkiej boleści,
 Która zmroziła szałwijowe kwiaty
  W ogródku chłopskim... Słońce ich nie pieści,
  Mgłą przysłonięte; wicher im szeleści
 Dumę pogrzebną, gdy, zwarzone szronem,
  Złamane, senne, bez ożywczej treści,
 Giną pod płotem; gdy z sercem zmęczonem
Padają, aby umrzeć pod gruszą lub klonem...

 XXV.
 A cóż się dzieje w tej nędznej izdebce,
  Że lud do wnętrza wchodzi i wychodzi
 I powiędłemi wargi pacierz szepce,
  Lub macha ręką i cicho wywodzi,
  Że tak musiało przyjść, że śmierć, jak złodziéj,
 Wszędzie się wciska, a już tam najbardziéj,
  Gdzie dla niej zdobycz z kłopotów się rodzi,
 Z trosk, których ludzie nie uniosą twardzi,
Że śmierć plemieniem chłopskiem przenigdy nie gardzi.

 XXVI.
 O ścianę, z wapna białego odartą,
  Bijącą w oczy poczerniałej gliny
 Plamy wielkiemi, chorągwie oparto,
  Naokół drzewców zwinięte, o sinéj,
  Żałobnej barwie: snać dawnej godziny,
 Przed laty, Bóg wie, jakimi, zapewne