Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/401

195

WOJTEK SKIBA

  Rankiem, napiwszy żuru się lub kwasu,
  Dalej z siekierą do pańskiego lasu;
 Albo »na morgi«, skoro przyjdą żniwa,
  Z kosą, dzień cały, jak wół, bez popasu;
 A kiedy wieczór innych do snu wzywa,
On swoje ścina żyto i w snopki związywa.

 XIV.
 To znów jesienią do blizkiej cukrowni
  Z kobiałką w ręku, okryty kireją;
 A tak się pracą rozpala, jak głowni
  Kawał płomiennej i zysku nadzieją;
  Za nic, choć czasem ludzie się pośmieją:
 »Ej! wy Bartoszu, zapewne folwarki
  Myślicie posieść; folwarki nie grzeją
 Łyżką rosołu i kieliszkiem starki,
Gdy w zimny grób was wpędzi ta praca bez miarki.

 XV.
 Ani was w karczmie, ani was w mieścinie;
  Zawsze zdaleka, jak jaki zaklęty;
 A przecież życie nie na to nam płynie,
  Aby zaświerzbieć nie miały nas pięty;
  Trochę pohulać, mój ty Boże święty!
 Trochę się rozgrzać, wszak to nie zaszkodzi;
  Gdy człek domiesza pieprzu albo mięty,
 Czuje, że krew mu bije jakoś młodziéj,
Że jakiś nowy duch się w starem cielsku rodzi«.

 XVI.
 »Ha! kto ma na to, niech sobie pohula!
  Ja-ć tam nie stary, więc też i bez wódki
 Jakoś mi ciepło! a pierzyn do Szmula
  Nie myślę nosić, aby zalać smutki;
  Skrzynkę zamykam zawsze na trzy kłódki,
 Aby pokusa nie brała człowieka