Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/327

221

DWAJ BRACIA RODZENI

Grosz z kieszeni, jak pyłek, ucieka,
 Rozum w głowie, jak tęcza, przemija,
A braterstwo, zdrój miodu i mleka,
 W gorzką zawiść zmienione — zabija!

Starszy bracie! miej spokój w tym grobie!
 Wszak braterstwo, zdrój miodu i mleka,
Nie zmieniło w nienawiść się w tobie,
 Tak, że człowiek zabija człowieka!...
Starszy bracie! w żywota wszak dobie
 Zawsze stałeś od złego zdaleka!...

Ziemię-ś kochał, jak matkę rodzoną,
 I w całego żywota wszak dobie
Lichu-ś złemu zamykał swe łono.
 Przeciw twojej któż rzecze osobie,
Iżeś chodził za życia złą stroną?
 Iże braknie spokoju ci w grobie?!

Hej! o dobrych ziemica ta święta —
 A któż powie, żeś chodził złą stroną? —
W swojem wnętrzu, jak macierz, pamięta...
 A i w ludziach żyjących też pono
Nie zaginie ich pamięć do szczęta,
 Choć śnią dawno pod darnią zieloną...

»Starszy bracie!« tak szepcą wciąż ludzie —
 »Nie zaginie twa pamięć do szczęta!
Jakoś żadnej nie służył obłudzie,
 Jakoś nie znał, co droga jest kręta;
A gdy człowiek żył w trosce i trudzie,
 Już z pomocą twa dłoń, jak najęta.

Już to« — mówią — »do ciebie nieboże!
 Kiedy człowiek był w trosce i trudzie,
Tak bez wstydu, bywało, iść może;
 Na biednegoś nie spuszczał, o cudzie!