Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/256

150

JAN KASPROWICZ

 Więc w biedzie skończyć też może... Daleka
  Jest ci od tego, by dla siebie wzięła
 Owoc soczysty; niech inni go jedzą,
Gdy ona pod cmentarną gdzieś wypocznie miedzą.

 I nie przestała folgować swym siłom;
  Pierwsza na nogach, pędziła o świcie,
 Gdzie jaki taki zarobek jej miłą
  Wzmacniał nadzieję. Tam gdzieś szła na szycie,
 Tam się mocuje z ciężką ziemi bryłą
  Na przedmieszczańskich zagonach; tu mycie
 Podłóg u »państwa«, tam znów jakieś pranie,
Aż dziw, że na to wszystko jeszcze sił jej stanie!

 Gdy wróci do dom z nóg upadająca,
  Kiedy jej potu struga niemal krwawa
 Leje się z czoła z trudu i gorąca,
  Niejedna z szewcem czeka ją przeprawa:
 Pijak dni swoich troską nie zamąca,
  A troska żony dla niego zabawa —
 Z gniewu się tylko szamoce i pieni,
Gdy nie chce mu na wódkę dać z swojej kieszeni.

 Nieraz też żal ją ogarnia w tej doli,
  Że tak na wieki los swój z szewcem skuła;
 Nieraz ją serce, jak rana, zaboli —
  A jest na wszystko, niby listek, czuła —
 Prowadzić życie bez serdecznej woli,
  Lecz gdy już ciężkie trzewiki obuła,
 Trzeba je dźwigać, trzeba wszystko znosić,
A Boga o wytrwanie i cierpliwość prosić.

 Nieraz wspomina czas ten, gdy nad rzeką
  We wsi, pod borem, rosła, jak sasanka!
 W złocistem słonku tak jej lata cieką,
  Jak wody w blaskach wiosennego ranka.