Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/101

XCI

NAJPIERWSZE POEZYE

 Miecz taki silny a taki płytki,
 Że obronimy nasze zabytki!

 I tak chcieliśmy na grobu szczycie
 Wziąść za wyrocznię ubiegłe życie
 I spytać urn się, czy nam klucz boży
 Żelaznych kajdan zamki otworzy...
 Tymczasem niebios modre namioty
 Wnet się zmieniły w baldachim złoty,
 Osłaniający słońca łożnicę,
 A na powierzchnię wód topielice
 Z liliowego wstały powstania,
 Kryjąc się w srebrne fałdy ubrania,
 Wabiącej pieśni zanucą zwrotki,
 Aż oczarują umysł nasz wiotki.

 Wzięliśmy czółno, by wszyscy razem
 Za tym uroczym płynąć obrazem:
 Nie trzeba było pracować wiosły,
 Bo lekką łódkę Goplanki niosły,
 A tak sunęły ją po krysztale,
 Że ledwie z lekka trącone fale
 Och! koralowej nie tknęły tkanki:
 Niebiosa miały lice kochanki,
 Co za wybranym tęskniąc młodzieńcem,
 Płonie czystego żaru rumieńcem,
 A chcąc zachwycić swemi go wdzięki,
 Zrywa ku temu na łące miękkiéj
 Wonne fiołki, białe lilije
 I już weselne zwoje z nich wije.
 Wiośnianych uczuć wraz ją iskierka
 Do zdrojowego wiedzie lusterka,
 A te wstydliwych licu korale
 Nawet nie gasną w zimnym krysztale,
 A ten ognisty zapał źrenicy
 Nawet nie stygnie w mroźnej krynicy!