Strona:PL Jan Łoś - Wiersze polskie w ich dziejowym rozwoju.djvu/5

PRZEDMOWA

 Dziejów techniki wiersza polskiego nie mamy: historycy literatury nie zajmowali się prawie zupełnie techniczną stroną wierszy, a jeżeli mówili co niekiedy o jej rozwoju, to poglądy swoje opierali wyłącznie na ogólnych wrażeniach, nie zaś na badaniach szczegółowych. Prace znów, poświęcone teorji wierszowania, roztrząsały u nas wprawdzie zagadnienia o pochodzeniu rytmiki oraz o przypuszczalnych epokowych okresach jej rozwoju, natomiast pomijały sprawę szczegółowych poszukiwań na gruncie czasów historycznych i w obrębie dziejów jednego narodu lub plemienia. Ten charakter mają »Porównawcze badania nad rytmem i rytmami« Maksymiljana Kawczyskiego, ogłoszone w VI i VII tomie »Pamiętnika wydziału filologicznego i historycznego Akademji Umiejętności w Krakowie z r. 1886 i 1889, gdzie autor w zakres swych poszukiwań wciąga wersyfikację wszystkich najkulturalniejszych narodów Europy. Mało też na szczegółowy przebieg rozwoju wierszowania polskiego zwraca uwagę Michał Rowiński w swych bardzo cennych Uwagach o wersyfikacji polskiej«, wydrukowanych w »Pracach Filologicznych« w Warszawie r. 1802; autor te studja swoje nazwał przyczynkiem do metryki porównawczej, odpowiednio więc do swego założenia traktował przedmiot więcej porównawczo, niż historycznie. Skąpy materjał historyczny znajdujemy w książce, którą wydal Stanisław Mleczko p. t. »Serce a heksametr, czyli geneza metryki poetyckiej w związku z estetycznem kształceniem się języków, szczególnie polskiego«. Warszawa 1901, a także w obszernej pracy Kazimierza Wóycickiego »Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego«. Warszawa 1912.