już złożył dowody pięknéj nauki i zdolności, Jan Papłoński spółzawodniczy na jednéj drodze z Malinowskim, ale znajomością języków słowiańskich, a nawet wogóle dziejów Słowiańszczyzny o wiele go przewyższa. Malinowski wpadał czasem w ostateczność; marzył np. o wspólnem abecadle dla wszystkich ludów słowiańskich, ale uwodził się tutaj li tylko fantazją, bo ułudy jego nie spełnią się nigdy. Stare cywilizacje, jak polska np. nie nagną się do marzeń czyichbądź, młode więc mogą tylko wymyślać sobie abecadło, a jeżeli chcą przyjść do porozumienia się i jedności pisma na téj drodze, jedyny zostaje im do tego środek; mogą przyjąć abecadło już wyrobionéj cywilizacji. Hipolit Cegielski w Poznańskiem, napisał piękną rzecz „o słowie polskiem“. W Galicji nad językiem polskim pracują: Jan Nepomucen Deszkiewicz i Mateusz Sartyni. W Pradze Czeskiéj, professor literatury polskiéj w uniwersytecie, Henryk Suchecki, jest grammatykiem [1]). W Wilnie gramatykę polską dla dzieci wygotował ksiądz Adam Stanisław Krasiński biskup wileński [2]). Obok niego stoją ksiądz Piotr Podlewski świeżo teraz Florjan Czepieliński.
Innych pracowników na tem polu mniéj głośnych, co niemiara po wszystkich stronach Polski. Dzisiejsze prace słownikowe dodadzą wiele żywiołu badaczom językowym. We Lwowie ogłoszono drugie wydanie Lindego, w Wilnie kończy się już na nowo opracowany przez grono specjalnych uczonych „Słownik języka polskiego“, w Warszawie jeszcze trzecie gotuje się przed-
- ↑
Henryk Suchecki, urodzony w roku 1810, umarł w Krakowie dnia 3 lipca 1872 roku, profesor uniwersytetu w Pradze i w Krakowie. Wydał: „Naukę języka polskiego“, „Przegląd form gramatycznych języka staropolskiego“, „Budowę języka polskiego pojaśniona wykładem historycznym porównawczym w zakresie europejskim i wobec Słowiańszczyzny“.Przyp. wyd.
- ↑ Adam Stanisław Krasiński, biskup wileński, urodzony w roku 1810 w gubernji wołyńskiéj, współpracownik „Tygodnika Petersburgskiego“, „pisma zbiorowego“ Ohryzki i innych czasopism, znakomity tłómacz „Wyprawy Igora na Połowców“. Wydał: „Prawo kanoniczne“, „Noworoczniki literackie“, uzupełnił „Historję kościoła“ Alzoga itd.Przyp. wyd.
