(Józef Borkowski urodził się dnia 22 marca 1809 roku, umarł dnia 18 czerwca 1843 roku, był rodzonym synowcem Stanisława, który odkrył psałterz Małgorzaty w roku 1834 i wydał podróż swoją do Włoch, którą odbył w roku 1815 — 1816 (§ 22)).
Borkowski Alexander mniéj wpływowy i zasłużony, świeci sławą brata: kiedyś chwalono jego poemat „Kozak", drukowany w Haliczaninie. Potem w dziwacznej fantazji „Orły z Herburtów“, psuł piękne podania gminne, wreszcie rozgłosu nabył przez swoją „Parafiańszczyznę“. Było to pismo, ułożone w prozie, przesadzoną
cokolwiek satyrą stosunków galicyjskich. Znany jest w literaturze pod nazwiskiem Leszka. Jest to przetłómaczone tylko chrzestne imię; Alexander bowiem po grecku ma oznaczać po polsku Leszka.
243. Wspomnieliśmy już o Witwickim (§ 229). Po balladach, wydawał „poezje sielskie i biblijne", potem poemat dramatyczny prozą „Edmund", naśladowanie Manfreda Byrona. Edmund był to jakiś dziwak, który deklamował szalenie o poświęceniu się, o miłości, o ideałach, aż sam się wreszcie zabił, bo nie dla niego było tu życie na ziemi. Żałowali krytycy, że nie zrobił tego zaraz na pierwszéj stronie poematu, nie zanudziłby przynajmniej na śmierć czytelników swojemi przygodami. Gładkość i poprawność w rymach Witwickiego wielka, ale niema w nich natchnienia. Witwicki przez usilną pracę nad sobą, przyszedł wreszcie do tego, że tworzył znośne rzeczy, ale nie z nich sława jego w literaturze. Dopiero później upamiętawszy się, wszedł na właściwszą drogę dla swego talentu i zostawił piękne ślady swojego pobytu na ziemi.
Maurycy Gosławski, podolanin, naśladowca wszystkich z kolei: Zaleskiego, Malczewskiego, Mickiewicza, obcych poetów. Marzyło mu się, że utworzy nową szkołę w poezji i że zostanie wieszczem Podola. Stąd poemat jego za chłodno napisany o Podolu, w czterech częściach, w którym niema nic prawdy, ale przesada, idea-
