109.Tomasz Wiszniowski, pisał treny wzorem Kochanowskiego na śmierć matki; był to arjanin i stąd poezje jego niszczono, dlatego dziś niezmiernie są rzadkie w dawném wydaniu z roku 1585, co było powodem Turowskiemu, że poezje te przedrukował w „Bibliotece polskiéj“ w roku 1858. Język ładny, ale w treści same tam pięknobrzmiące słowa bez żadnéj wartości. Tego autora podobno są też i „Prawdy chrześciańskie“, w których tenże dowodzi, że brat z siostrą mogą się żenić, tylko nie wypada tego robić rodzicom z dziećmi. Moralność czysto-arjańska.
Jan Bojanowski, pisał sonety i gdyby nie zwiódł go z prostéj drogi panujący podówczas smak skażony, wyrównałby może Szarzyńskiemu. Opisywał wojnę chocimską w ośmiowierszowych zwrotkach pod tytułem: „Naumachia chocimska“, dziełko to wyszło w roku 1622.
Jan Żabczyc, dużo pisał wierszem i prozą, ale już znać na nim epokę psującego się smaku. Obowiązany Mniszchom, a mianowicie wojewodzie sandomierskiemu, ojcu carowéj Maryny, głosił na rozmaite sposoby chwałę wszystkich członków téj rodziny, nawet i cara Dymitra w poematach: „Mars moskiewski“, „Poseł moskiewski“, „Żegnanie ojczyzny“. Inne jego poezje wyrażają miłość poety dla rodzinnéj ziemi i religii. Szumno zaczął o Dymitrze na wzór Enejdy:
Dzieje męża opowiem, który z cudzéj strony
Przyjechał i zasięgnął od lachów obrony —
Igrzyska powtarzając marsowe, a zdroje
Ze krwią zmięszał, farbując posoką podwoje i t. d.
Bartłomiejowi (właściwie Józefowi Bartłomiejowi), twierdząc nawet, że żadnego Macieja Zimorowicza poety ani też rajcy lwowskiego nie było.
Autor także widocznie miał zmienić ustęp o Zimorowiczach, zakreślił go bowiem na egzemplarzu swoim jako potrzebujący uzupełnienia czy też poprawienia.
