Gębicjuszem się nazywał, w istocie posiadał dosyć siły i potęgi słowa. Izaijasz prorok np. tak śpiewa u niego pocieszając się:
Tak, tak! pysznych posiadłości
Starte będą bez litości,
A człeka podłego noga
Po nich ukaże gdzie droga.
Boże nasz! wszak my do Ciebie
W każdéj biegali potrzebie.
Wtenczas gdyśmy ledwie żyli
Kiedyśmy jarzma włóczyli....
Cóż Ty na to mówisz Panie!
Trup wasz, mój trup jest i wstanie
Teraz równiście trupowi
Wnet was zrównam człowiekowi.
A kiedy groby otworzę
Was wskrzeszę, żywych pomorzę.
Gębicki rodził się w roku 1569, umarł w Dębnicy dnia 13 maja 1633 roku.
Do psalmów tych i pieśni układano muzykę. Oprócz Mikołaja Gomółki nuty pisał Wacław Szamotulski i praca jego mieści się w wielu spółczesnych wydaniach.
Uwaga. Historję himnologii polskiéj pisał Efraim Olof, syn Marcina, kaznodziei luterskiego w Grudziądzu, Węgrowie i w Toruniu. Efraim urodził się w okolicach Warszawy, był też jak ojciec kaznodzieją w Toruniu i w Elblągu. Urodził się w roku 1685, umarł 1735. Niemiec polski, pisał więc po niemiecku. Spisał całą literaturę kościelnych pieśni polskich, katolickich i dyssydenckich, zebrał życiorysy autorów i ponotował wydania dzieł polskich; umarł niewydawszy dzieła, dopiéro ktoś późniéj pracę jego uzupełnił i ogłosił w Gdańsku 1744 roku. Gdy i tak w świat nie szło, wydawca w lat dwadzieścia potém zmienił tytuł i udał dzieło Oloffa za dodatek do dziejów politycznych kościelnych i literackich narodu. Dzieło zacne i dzisiaj jeszcze swoją mające wartość.
