Strona:PL JI Kraszewski Stary zamek.djvu/27

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

czyną, że grał, pił i hulał niegodnie życiem szafując, aż jednego razu, gdy z jakiéjś uczty nocą powracał, wjeżdżając do miasta spotkał pogrzeb...
„Śmiejąc się tedy i śpiewając piosnkę świecką, — mówił mu mnich — wjechał konno przebiwszy tłum aż do saméj trumny, którą tam wieziono zwyczajem kraju tego odkrytą, — i gdy już miał szydersko nieboszczykowi się pokłonić, patrzy... i siebie samego zobaczył leżącego na wozie... Z tego powodu zaraz jęła serce jego skrucha, i widząc w tém łaskawą przestrogę Bożą, wstąpił potém do klasztoru, gdzie bogobojnie umarł.”
Kiedy mnich tę historyę opowiadał wojewodzicowi, ten, choć to było w kościele — tak się począł głośno śmiać za boki się trzymając, że aż wszyscy co się podówczas tam znajdowali, zgorszeni zostali. Xiądz ów porzucił go zaraz, a wojewodzic unikając tumultu, bo lud bardzo nań koso zaczął patrzać, drapnął z klasztoru, a niebawem z gospody i miasta, bo się zbierali ukamienować go jak heretyka.
Zdarzenie to poszło tak w niepamięć jak wiele innych; aż nasz panicz w końcu nabroiwszy dobrze, gdy się grosza przebrało, matka umarła, a z domu dla nieładu niedosyłano już pieniędzy, musiał powrócić do kraju, którym się brzydził.
Już tedy powróciwszy na ten oto zamek, nikogo niezastał z tych, których w nim porzucił, ani ojca, ani matki, ani braci, ani siostr, wszyscy byli pomarli. Stryjowie zaś, których on niecierpiał, zaczynali się do spadku dowiadywać powoli, gdy się im zjawił niespodziewanie.
Ale w myśli miał jeno przybyć, pokręcić się, posprzedawać co było można, grosza zebrać i odjechać: bo takiéj hulanki jaka tam po innych krajach się wiodła, u nas się