Strona:PL JI Kraszewski Przygody Stacha.djvu/92

przeradza się w inne uczucie i to, co ona w początku osłaniała, występuje dopiero widoczném, rażącém. W boju nie czuje się ran, — dopiero po bitwie się je widzi. Ja z moją matką składamy nierozdzielną całość, a w salonie hr. Saturnina onaby była bardzo biedną, ja cierpiałbym za nią, hrabianka może najwięcéj. Nakoniec zdaje mi się, że przypuszczając w pannie Marcelinie życzliwość pewną dla mnie — mylisz się pan w diagnozie. Jesteśmy sobie sympatyczni, ale panna Marcelina kochaćby nie potrafiła ani mnie ani może nikogo.
 Garbus poruszył plecami i główę w nich zanurzył.
 — Rachmistrz z waćpana dobry — ale wiele cyfr nie wchodzi u niego w rachuek — odezwał się. — Jestem przekonanym, że — gdybyś się starał panna-by za ciebie poszła.
 — Ale ja starać się nie mogę! — powtórzył Korczak.
 — Nie chcesz!
 — Nie godzi mi się — dodał Stanisław. — Dajmy temu pokój. Będę zawsze najżyczliwszym i najgorętszym z przyjaciół panny Marceliny, ale po za tę granicę nie wyjdę.
 — Przekonywam się teraz — rzekł garbus, — iż w istocie zaszła omyłka, nie kochasz się w niéj. Miłość jest ślepą, a waćpan aż nadto widzisz jasno wszystko.
 — Nie mogę inaczéj.
 — Szkoda! — dokończył Salezy... ale.. qui vivra verra!
 Nazajutrz po téj rozmowie, garbus był u hrabianki.
 — Nie znajduje pani, że Korczak się bardzo zmienił? — zapytał.
 — W czém?
 — Dziwnie jest ostygły i rozumny. Dawniéj więcéj było w nim polotu i poezyi, dziś chłód od niego wieje straszny, parę razy z nim rozmawiałem i aż mi się smutno zrobiło. Teorye życia ma — niemal przerażające.
 — W czém? jakie? — spytała przysiadając się i okazując zajęcie pewne Marcelina.
 — Na swój wiek — primavera della vita — rzekł Salezy, za zimnym i sceptycznym mi się wydaje, w ludzi i serca nie wierzy, nie chce się przywiązywać do nich, — naostatek nie lubię w nim tego zbytniego poszanowania klasylikacyj społecznéj... która odstręcza jednych od drugich. Gdzież jest absolutna równość i gdzie dusza i wykształcenie nie jest ekwiwalentem innych pierwiastków, na których zbywa? Ja Korczakowi dobrze życzę, radbym go dźwignął, podniósł, a on się zamyka w tak ciasném kółku dobrowolnie jakby był skazany w niém pozostać.
 Marcelina słuchała z uwagą.
 — Trochę w tém jest uczciwéj dumy — rzekła, — któréj mu za złe brać nie można. Ja go muszę bronić, bo pan wiesz, że bardzo lubię pana Stanisława.